Οδοιπορικό στο Μεξικό … Μέρος B’

Επόμενος προορισμός η πόλη της Oaxaka γενέτειρα του Μπενίτο Χουάρες προέδρου και μέγα μεταρρυθμιστή της χώρας

Η πτήση διαρκεί μια ώρα και οι πρώτες εικόνες ήταν εντελώς διαφορετικές από αυτές των προηγούμενων ημερών. Η Oaxaka, βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μ είναι ένα εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο αλλά δίνει την εντύπωση μια μικρής επαρχιακής πόλης εξαιτίας των ινδιάνων που βρίσκονται στην περιοχή και του χαμηλού βιοτικού επιπέδου των κατοίκων. Λίγα χρόνια πριν από εκεί είχε ξεκινήσει μια μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών της χώρας η οποία είχε καταλήξει σε εξέγερση και αιματηρά επεισόδια (βλ ντοκιμαντέρ Εξάντας _Οι επαναστάτες της Οαχάκα)
Φτάνοντας στην πόλη διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να κινηθούμε με ασφάλεια παντού. Επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό ναό της πόλης, χτισμένο γύρω στο 1500, και γρήγορα κατευθυνθήκαμε στα δύο σημεία που πραγματικά χτυπούσε η ζωή της πόλης.

Η αγορά της πόλης είναι το ένα σημείο.  Ένας στεγασμένος χώρος , με άπειρα δρομάκια που τέμνονται μεταξύ τους και πολύ μικρά μαγαζάκια, κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο όπου μπορούσες να ψωνίσεις από παραδοσιακά χειροποίητα προιόντα (ξύλινα διακοσμητικά,δερμάτινα, μεταξωτα κ.α), να φας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές ή απλά να χαθείς χωρίς κανείς, ποτέ να σε αναζητήσει. Από εκεί προμηθευτήκαμε την καλύτερη τεκίλα (φτιάχνεται από 100% αγαύη, ενώ το σκουλήκι που έχει μέσα πιστοποιεί ότι το αλκοόλ που περιέχει μπορεί να το συντηρήσει, άρα και την αυθεντικότητά της). Πιο κάτω σταματήσαμε σε έναν πάγκο που πουλούσε τηγανητά μυρμήγκια και ακρίδες. Μια ακόμη φορά που μείναμε με ανοικτό, στην κυριολεξία , στόμα…

 

Η πλάτεια της πόλης (σόκαλο) είναι το άλλο μέρος που μπορείς να νιώσεις τον παλμό της επαρχίας του Μεξικού. Περιτριγυρισμένη από καφέ, εστιατόρια και μικρά ξενοδοχεία σου έδινε την ευκαιρία από την μια να ξεδιψάσεις με μια Corona σήμα κατατεθέν της χώρας και από την άλλη να παρατηρήσεις τους περαστικούς. Δεκάδες μικροπωλήτες πουλούσαν κυρίως τουριστικά αντικείμενα, έχοντας απλωμένη την πραμάτεια τους στο πεζοδρόμιο, άλλοι έπαιζαν κάποιο όργανο ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ξαπλωμένοι απολάμβαναν την σκιά των δέντρων. Δύο χειροποίητες πασμίνες μας κόστισαν πέντε πέσος (λιγότερο από ένα ευρώ) και καθίσαμε να φάμε enfrijoladas (τηγανισμένες τορτίγιες με σάλτσα από φασόλια) και empanaditas (πιτάκια γεμιστά με κρέας) σε ένα από τα πολλά εστιατόρια της πλατείας.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε επίσκεψη στην αρχαία πόλη Γιαγκούλ και στην Μίτλα. Η πόλη Γιαγκουλ χτίστηκε το 500 π.Χ. από τους Σαποτέκους ενώ κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ άκμασε στην περιοχή. Βρίσκεται πάνω στην κορυφή ενός βράχου με το φρούριο της να δεσπόζει, ενώ λίγο πιο κάτω βρίσκεται ένα τεράστιο γήπεδο όπου παιζόταν η πελότα (μπάλα). Δύο μέρες αργότερα θα παρακολουθούσαμε ένα πραγματικό παιχνίδι πελότα.

 

Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά είχαν δημιουργηθεί στην κορυφή η οποία είχε διαπλατυνθεί για να μπορεί να φιλοξενήσει εκτός από το γήπεδο, ένα ακόμη κτίριο και μερικούς τάφους. Η θέα από την κορυφή ήταν εκπληκτική.

Η Μίτλα άκμασε την ίδια περίπου εποχή. Σήμερα είναι γνωστή για την καθολική της εκκλησία η οποία κατασκευάστηκε από πέτρες των γειτονικών προκολομβιανών ναών. Υπάρχει επίσης ένα αρχαίο ανάκτορο οι τοίχοι του οποίου κοσμούνται από υπέροχα γεωμετρικά ψηφιδωτά.
Η βραδυνή ζωή της πόλης δεν είναι αξιόλογη, τα εστιατόρια κλείνουν σχετικά νωρίς, αλλά παραμένουν κάποια μπαράκια που σερβίρουν παραδοσιακές μπύρες και τεκίλα και τα οποία επισκεφτήκαμε.

Το τρίτο μέρος του ταξιδιού ήταν αφιερωμένο στο Cancun! Βρίσκεται στην χερσόνησο Yuctan γνωστή για τις καταπληκτικές της παραλίες. Δημοφιλής προορισμός κοσμεί τα τουριστικά φυλλάδια τόσο για την παρθένα φύση (το εσωτερικό είναι ζούγκλα και οι παραλίες έχουν όλες λευκή άμμο) όσο και για τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα που προσφέρουν όλες τις ανέσεις. Εκεί βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους κοραλλιογενείς υφάλους που προσφέρει ανεπανήληπτες συγκινήσεις στους καταδύτες.

 

Το Cancun βρίσκεται σε μια χερσόνησο μήκους 23 χιλ έχοντας από την μια πλευρά την Καραιβική και από την άλλη μια λίμνη δίνοντας σου την εντύπωση, από το δωμάτιο του ξενοδοχείου ότι βρίσκεσαι σε πλοίο καθώς και από τις δύο πλευρές έχεις θέα το νερό. Απέναντι βρίσκεται το νησί Μουχέρες (γυναίκες) με την ροζ άμμο. Το όνομα του ίσως το πήρε από τα θηλυκά δελφίνια που πηγαίνουν εκεί για να ζευγαρώσουν.

 

Το πρώτο που πράγμα που κάναμε φτάνοντας εκεί ήταν να κολυμπήσουμε στα υπέροχα νερά της Καραϊβικής. Η Καραϊβική που σπάνια είναι ήσυχη τους καλοκαιρινούς μήνες. Το βράδυ επισκεφτήκαμε το κέντρο της πόλης και φάγαμε cochinita pibil (γουρουνόπουλο ψητό) στο La Parrillia, συνοδεία παραδοσιακών τραγουδιών των μαριάτσι. Εκεί μπορούσαμε να φτιάξουμε την ετικέτα της τεκίλας μας με την δική μας φωτογραφία, έχοντας ένα ποτό αποκελιστικά φτιαγμένο για εμάς!

Μέσα στην ζούγκλα υπάρχει ο πιο γνωστός οικισμός των Μάγια ο Tcitcen Itza με ένα γήπεδο πελότα 168μ, το αστεροσκοπείο, μερικά συγκροτήματα και τάφοι, ο ναός των πολεμιστών χτισμένο πάνω σε μια πυραμίδα και το περίφημο Εl Kastillio (κάστρο) μια πυραμίδα 24μ που δεσπόζει στον χώρο. Το τέλειο αστρονομικό του σχήμα, με τις τέσσερις σκάλες η κάθε μια εκ των οποίων έχει 91 σκαλοπάτια που μαζί με το κεφαλόσκαλο της κορυφής δίνουν τον αριθμό 365, εξυπηρετούσε το ημερολόγιο των Μάγια. Στον χώρο υπάρχουν δεκάδες συμβολισμοί κάνοντας το μέρος πραγματικά μαγικό.

 

Σε μια από τις υπέροχες παραλίες της περιοχής βρίσκεται η Tulum ο παραλιακός οικισμός των Μάγια. Άκμασε από το 1200 μ.Χ. μέχρι την άφιξη των Ισπανών. Διάφορα αρχαία οικήματα, ναοί και το κάστρο δεσπόζει σε μια πανέμορφη σχεδόν παρθένα παραλία. Στην διαδρομή συναντήσαμε ένα μπλόκο του στρατού συνεπικουρούμενο από άρμα μάχης (!). Δυστυχώς ο έλεγχος των συμμοριών των ναρκωτικών έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στην χώρα.

 

Κοντά στην Tulum βρίσκεται η ΧCARET. Πρόκειται για ένα πάρκο στους χώρους του οποίου μπορούσες να περάσεις μια ολόκληρη μέρα. Με είσοδο σχεδόν δέκα ευρώ μπορείς να απολαύσεις δύο παραλίες, η μια φυσική με χιλιάδες πολύχρωμα ψαράκια και η άλλη τεχνητή με άσπρη άμμο, ένας ζωολογικός κήπος με πούμα, κροκόδειλους, λιοντάρια, τίγρεις και δεκάδες άλλα ζώα, ένα υπόγειο ποτάμι στο οποίο μπορείς να κολυμπήσεις, αρκετά εστιατόρια, καταστήματα και ένα τεράστιο στάδιο, πιστό αντίγραφο αρχαίου ναού των Μάγια.

 

Εκεί κάθε βράδυ δίνεται μια ανεπανάληπτη παράσταση. Τα φώτα στο πάρκο, σβήνουν σιγά σιγά και ο χώρος φωτίζεται από πυρσούς. Όλοι κατευθύνονται στο στάδιο, ενώ στις δύο πλευρές της διαδρομής βλέπεις ΄΄τους Μάγια΄΄. Ο αρχηγός, ο μάγος, η ιέρεια, οι στρατιώτες, όλοι οι ηθοποιοί μπροστά σου σε απόσταση αναπνοής.

 

Το σόου ξεκινά με την πελότα το πιο διαδεδομένο παιχνιδι στην Κεντρική Αμερική τα αρχαία χρόνια. Δύο ομάδες προσπαθούν να περάσουν μια μπάλα μέσα από δύο πέτρινους δακτύλιους τοποθετημένους κάθετα στις δύο πλευρές του σταδίου. Το μέγεθος της μπάλας είναι όσο περίπου το μέγεθος ενός προσώπου και οι δακτύλιοι λίγο μεγαλύτεροι. Η μπάλα μπορεί να κτυπηθεί με οποιοδήποτε μέρος του κορμού από την μέση και πάνω κάτι που κάνει την επίτευξη ΄΄τέρματος΄΄ εξαιρετικά δύσκολη απόφαση. Το παιγνίδι ξέφευγε από τα στενά όρια της ψυχαγωγίας καθώς πιστεύεται ότι οι ηττημένοι θυσιάζονταν στους θεούς! Η παράσταση συνεχιζόταν με την άφιξη του Κολόμβου τις μάχες των Ινδιάνων με τους Ισπανούς, την τελική τους ήττα, ’’τον εκπολιτισμό ’’τους, τις μάχες για την Ανεξαρτησία της χώρας και φτάνει στην σύγχρονη εποχή όπου παρουσιάζονται προσωπικότητες του Μεξικού, τραγούδια και χοροί της χώρας.

Ολόκληρη η ιστορία τους Μεξικού μέσα από μια δίωρη παράσταση με πάνω από πέντε χιλιάδες έκθαμβους θεατές.

 

 Το βράδυ μας το περάσαμε στην Playa del Carmen έναν υπέροχο παραθαλάσσιο οικισμό με μια από τις καλύτερες παραλίες του κόσμου. Η Kinda Avenida (κεντρική λεωφόρος) σφύζει από ζωή. Μαγαζάκια με παραδοσιακά είδη, εστιατόρια, καφέ όλα γεμάτα τουρίστες. Υπαίθριοι μικροπωλητές που πουλάνε φρέσκα φρούτα, ζαχαρωμένους ξηρούς καρπούς, παγωτά συναλάσσονται με ντόπιους και τουρίστες δημιουργώντας μια ατμόσφαιρά πανηγυριού.

Η μέρα τελείωσε και μαζί με αυτή μια εβδομάδα παραμονής στην εκπληκτική αυτή χώρα. Αν και το κείμενο μοιάζει πολύ αναλυτικό σας διαβεβαιώνω ότι είναι το ελάχιστο για να μπει κάποιος στο πνέυμα του Μεξικού. Θεωρώ ότι χρειάζονται είκοσι τουλάχιστον μέρες για να επισκεφτεί κάποιος τα σημαντικότερα μέρη, καθώς οι εικόνες εναλλάσσονται με εκπληκτικούς ρυθμούς. Φύγαμε σίγουρα γεμάτοι εμπειρίες. Την επόμενη μέρα το πρωί το ταξίδι μας συνεχίστηκε σε έναν άλλο ονειρικό προορισμό. Την πρωτεύουσα της Κούβας, Αβάνα…