7ο Πανελλήνιο Συνέδριο Χειρουργικής Αντιμετώπισης της Παχυσαρκίας

Στις 7 και 8 Μαΐου έλαβε χώρα στην Αίγλη του Ζαππείου στην Αθήνα το 7ο Πανελλήνιο Συνέδριο Χειρουργικής Αντιμετώπισης της Παχυσαρκίας με τη συμμετοχή πολλών επιστημόνων υγείας.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις αποτελούν τον ουσιαστικότερο τρόπο αντιμετώπισης της νοσογόνου παχυσαρκίας (BMI > 40). Οι επεμβάσεις διακρίνονται σε τρεις βασικές κατηγορίες:
1. Περιοριστικού τύπου επεμβάσεις, όπου με διάφορες τεχνικές περιορίζεται ο όγκος του στομάχου προκαλώντας παράλληλα και μείωση της όρεξης (γαστροπλαστικές, γαστρικός δακτύλιος, γαστρικό μπαλόνι),

2. Μικτού τύπου επεμβάσεις, όπου παραμένει ένα μικρό έστω τμήμα του στομάχου που ενώνεται με κάποιο σημείου του εντέρου. (πχ Roux en Y γαστρική παράκαμψη), και

3. Δυσαπορροφητικές επεμβάσεις, που είναι πιο δραστικές παρεμβάσεις και παρακάμπτεται τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα (χολοπαγκρεατική παράκαμψη, νηστιδοειλική παράκαμψη).

Οι πρώτες είναι πιο δημοφιλείς σε Ευρώπη και Αυστραλία, ενώ οι άλλες είναι πιο δημοφιλείς στην Αμερική. Τα τελευταία χρόνια με την προσθήκη της λαπαροσκοπικής τεχνικής και αργότερα της ρομποτικής μεθόδου (δεν ανοίγεται ο ασθενείς και αποφεύγονται οι μεγάλες τομές), οι επεμβάσεις αυτές γίνονται πιο ασφαλείς και πιο «φιλικές». Με τις επεμβάσεις αυτές η απώλεια κυμαίνεται στα 40-50 κιλά τον πρώτο χρόνο και σχετικά καλή διατηρησιμότητα μετά. Αυτό που επίσης τονίστηκε στο συνέδριο ήταν η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης επιστημονικής ομάδας με τη συμμετοχή εκτός των γιατρών και ειδικευμένων διαιτολόγων, ψυχολόγων και νοσηλευτών. Με τον τρόπο αυτό μεγιστοποιούνται τα αποτελέσματα των επεμβάσεων.

Επίσης ιδιαίτερη αναφορά και διάφορα ερευνητικά δεδομένα παρουσιάστηκαν για μια νέα τεχνική την επιμήκης γαστρεκτομή (γαστρικό "μανίκι"), που τα τελευταία χρόνια γίνεται η πιο προσφιλής τεχνική για διάφορες χειρουργικές ομάδες. Περιλαμβάνει την αφαίρεση του μεγαλύτερου τμήματος του στομάχου, αφήνοντας πρακτικά μόνο ένα στενό, σωληνώδες τμήμα αυτού, που μοιάζει με μανίκι. Η χωρητικότητα του στομάχου ελαττώνεται κατά 80% και οι τροφές ακολουθούν τη φυσιολογική τους πορεία. Η επέμβαση πραγματοποιείται επίσης λαπαροσκοπικά με ολική νάρκωση και ο ασθενής παραμένει στην κλινική για τέσσερεις περίπου ημέρες. Λόγω τόσο της περιορισμένης περιεκτικότητας του στομάχου, όσο και του γεγονότος ότι έχει αφαιρεθεί το τμήμα εκείνο του στομάχου που παράγει την ορμόνη γκρελίνη (υπεύθυνη για την πρόκληση πείνας), οι ασθενείς παρουσιάζουν μειωμένο αίσθημα πείνας και συνεπώς μειωμένη πρόσληψη τροφής. Παράλληλα, υπάρχει η ανάγκη μακροχρόνιας παρακολούθησης του ασθενούς, όπως συμβαίνει και στις υπόλοιπες επεμβάσεις παχυσαρκίας, καθώς μεταχειρουργικά φαινόμενα (π.χ. σύνδρομο Dumping) συναντούνται κι εδώ.